चित्रपटाची कथा एकदम थोडक्यात सांगण्याचा प्रयत्न आम्ही करू. हॉर्टन नावाचा आनंदी, खुशमिझाज आणि दुसर्यांना आनंद देणारा सकारात्मक उर्जेने भरलेला एक 🐘हत्ती… जो जंगलात आपले जीवन खूप आनंदाने जगत असतो त्याला एके दिवशी तलावात अंघोळ करताना (अगदी सुरुवातीचा सीन) कानावर काही शब्द पडतात तो ऐकतो आणि त्याच्याकडून ते आवाज दुर्लक्षित होतात पण थोड्या वेळाने तेच आवाज पुन्हा ऐकल्यावर तो आवाजावर लक्ष केन्द्रीत करतो आणि त्याच्या लक्षात येत एका अगदी छोट्याश्या धुळीने माखलेल्या ठीपक्यातून तो आवाज येतोय तेव्हा तो अचंबित होतो पण त्याचा त्या आवाजावर विश्वासही बसतो कि या ठिपक्यावर कुणीतरी आहे… तो जेव्हा इतरांना सांगायचा प्रयत्न करतो तेव्हा त्याचा मित्र 🐺मोर्टन आणि त्याला गुरु म्हणून फोलो करणारी लहान निरागस मुलं वगळली तर बहुतेक कुणीच त्यावर विश्वाश ठेवत नाही.

पुढे जाऊन तो या ठीपक्यावरील लोकांसोबत म्हणजेच मेयर बरोबर बोलण्यास यशस्वी होतो. हॉर्टनला जेव्हा कळतं कि त्याने स्वताकडे जपून ठेवलेल्या एका ठीपक्यावर “हूवील” नावच एक अक्ख जग आहे आणि तिथे “हु”(एका तथाकथित जातीच प्रकार) राहतात तेव्हा हॉर्टन अचंबित होतो. हॉर्टन त्यानंतर मेयर चं अक्ख जग कस्सं त्याने एका फुलावर रोखून धरलेल्या, धुळीत माखलेल्या एका छोट्याश्या ठिपक्यावर आहे हे मेयरला पटवून देण्याचा प्रयत्न करतो तेव्हा मेयरला सुरवातीला विश्वासच बसत नाही शेवटी हॉर्टन आपलं बोलनं पटवून देण्यांत यशस्वी होतो. मेयर आपल्या जगातल्या लोकांना वारंवार पटवून देण्याचा प्रयत्न करतो… मेयर असून लोकं त्याला वेड्यात काढतात शेवटी तो आपल्या प्रयत्नात यशस्वी होतो, पण तो पर्यंत हॉर्टन च्या विश्वात हॉर्टन वर स्वताला वेडा म्हणवून घेण्याची नामुष्की ओढवलेली असते आणि ज्यामुळे जंगलातले सगळे प्राणी त्याला अटक करून त्याच्याकडे असलेलं फुल आणि त्यच्यावर असलेला ठिपका कायमचा नष्ट करायचं ठरवतात हॉर्टनला त्याचं म्हणणं सिद्ध करावयाची शेवटची संधी पण मिळत नाही हे जेव्हा त्या मेयर ला कळतं तेव्हा त्या छोट्याश्या ठिपक्यावर असलेलं मेयरचे संपूर्ण जग आपला आवाज हॉर्टन च्या मोठ्या जगात पोहोचवण्यासाठी मेयर च्या मार्गदर्शनाखाली शर्तीचे प्रयत्न करतं आणि शेवटी हॉर्टनच्या जगातही तिथली लोकं त्यांचा आवाज ऐकतात आणि मेयर चं जग कायमचं नष्ट होण्यापासून वाचतं.

सिनेमात असलेले संवाद, सिनेमाचं कथानक, एनिमेशन दर्शकांना भुरळ पाडते… हॉलीवूड मध्ये प्रेक्षकांना वयाच्या साच्यात बांधायची किंवा गृहीत धरायची पद्धत नाही त्यामुळे तिकडे अगदी सगळ्याचं वयोगटातला प्रेक्षक एनिमेटेड सिनेमे उत्साहाने पाहताना दिसतो भारतात एका वयानंतर आम्ही आजही कार्टून पाहतो अस म्हणायला देखील लोकं अडखळतात हे दुर्दैवचं (समज, गैरसमजापोटी). कला ही कला असते तिला कुठल्याही साच्यात बसवू नये एवढचं. या चित्रपटातून काय बोध घ्यायचा तर “माणूस माणूस असतो मग तो मोठा असो वा कितीही छोटा असो”, “जर आपण छोटे आहात तर आपल्याला इतका गोंगाट केला पाहिजे (साकारात्म्काक अर्थ घ्यावा) कि कधी न कधी आपला आवाज आपल्यापेक्षा मोठ्यापर्यंत पोहोचेल” छोटे आणि मोठे म्हणताना इथे फक्त वयाचा संदर्भ घेऊन चालणार नाही मोठे म्हणजे कलागुणांनी, आर्थिकदृष्ट्या आणि सर्वोतपरी मोठे… आणि छोटे म्हटलत तर अगदी वयापासून, राह्नीमानापासून ते अगदी दुर्लक्षित असण्यापर्यंत छोटे… छोट्यात छोट्या माणसाला हे कायम लक्षात ठेवले पाहिजे की आपल्याला जर आपलं अस्तित्व टिकवायच असेल तर आपल्याला तोपर्यंत आपला आवाज बुलंद ठेवावा लागेल जो पर्यंत तो आपल्यापेक्षा कितीही मोठ्या असलेल्या लोकांपर्यंत पोहोचत नाही. आणि मोठ्यात मोठ्या माणसाला हे कायम ध्यानी मनी असलं पाहिजे… माणूस माणूस असतो तो कितीही छोटा असला तरीही आपण त्याचं म्हणनं किंवा त्याच अस्तित्व दुर्लक्षित करू शकत नाही…

चित्रपटातले काही सीन मंत्रमुग्ध करणारे आहेत जस्स हॉर्टन एक जड विशाल हत्ती असून एका छोट्याशा रश्शी आणि लाकडाच्या ब्रिजवरून एका डोंगरावरून दुसरीकडे जाण्याचा त्याचा प्रयत्न आणि त्याचे संवाद “I am light like a feather” सकारात्मक भावना निर्माण करतात. एका सीन मध्ये त्याच्याकडील फुल ज्यावर ठिपका आहे ते नकारात्मक भूमिकेत असलेला व्लॅड 🦅(गरुड पक्षी) उंचावरून एका अशा अशा ठिकाणी सोडतो जिथे अगदी त्या फुलाप्रमाणे दिसणारी लाखो फुलं असतात आणि ज्या फुलांमध्ये हॉर्टन ते एक फुल शोधायची जिद्द पकडतो आणि प्रयत्न करतो ज्यावर ठिपका आहे हा सीन पण मनात घर करून जातो आणि प्रचंड उर्जा आणि आशा निर्माण करतो… आम्हाला मिळालेला बोध आम्ही या आणि अशा अनेक लेखांच्या माधमातून पूर्ण करण्याचा प्रयत्न ठेवू.

हॉलीवूड चे चित्रपटांना एकेकाळी त्यांच्या पाश्चिमात्य संस्कृतीमुळे भारतात फारच वेगळ्या दृष्टीकोनातून पाहिले जायचे आजही काही अंशी ते पाहायला मिळत पण हॉलीवूडचे एनिमेटेड चित्रपट याला कायम अपवादच मग तो २डी एनिमेटेड “स्पिरीट” असो… ब्युटी अंड द बीस्ट” असो… ३डी “मादागास्कर” असो… “फायंडींग निमो” असो… “कार्झ” असो सिम्बा… असो “मिनिअंस” पासून रॅटॅटूल, अप, किंवा मग “वॉल इ” असो सगळेच चित्रपट एकापेक्षा एक उत्तम कलाकृती आणि शेवटी आयुष्याची शिकवण देवून जाणारे हे चित्रपट लहान मुलांच्या मनावर कुठेतरी चांगला परिणाम करत असतात आणि त्यांना वैचारिक दृष्टीने प्रगल्भ बनवतात. हल्ली टीव्ही वर चालणार खट्याळ सिंच्यान (असं म्हण्यामागे कारणही तशीच आहेत), डोरेमोन वा नोबिता, त्यापेक्षा हे चित्रपट हा कायमचं उत्तम पर्याय. बघितला नसेल तर एकदा नक्की बघा आणि आपल्या घरात लहान मुलं असतील तर त्यांना पण दाखवा…